De afdeling 'biografie' binnen het Pantheon is een bijzondere. Daar waar de andere gedeeltes van het Pantheon zich voornamelijk op tekst en context richten, zien we hier een verzameling ogenschijnlijk oninteressante voorwerpen. Zo zien we een stofzuiger, weinig opzienbarend. Maar, zo lezen we, dit was de stofzuiger van Simon Vestdijk. Met het geluid van deze stofzuiger op de achtergrond sloot hij zich af van de wereld, om zich zo volledig te kunnen richten op het voltooien van een nieuw werk.
Ik weet niet wat dit met jullie deed maar ik moest er een beetje om lachen. Je staat te kijken naar een stofzuiger. Ik heb thuis ook een stofzuiger en daar kijk ik nauwelijks naar.
Het is een leuk weetje dat Vestdijk graag schreef met mechanisch geronk op de achtergrond maar het vertelt ons verder weinig over de schrijver, laat staan over zijn werk.
Dit beeld van de stofzuiger lijkt een illustratie bij het algemene idee dat een schrijver zich afsluit van deze wereld tijdens het schrijven, hij heeft iets nodig dat hem hierbij helpt en wij nemen aan dat in het geval van Vestdijk inderdaad deze stofzuiger is geweest. De stofzuiger die wij hier nu in het echt kunnen zien ( zouden we hem niet beter kunnen horen? ) is dus medeverantwoordelijk voor 'Terug tot Ina Damman'. Toch?
Met behulp van vele doodnormale voorwerpen worden mythen rond het auteurschap in stand gehouden of zelfs gecreëerd.
Daar waar de stofzuiger van Vestdijk op mij weinig indruk maakte, deden de handschriften dit wel. Het zien van een handschrift is toch iets bijzonders. Het maakt de tekst 'echter', belangrijker en haalt het dichterbij.
Een handschrift neemt een bepaalde afstand weg tot een werk. Het laat je het begin zien van iets dat door de tijd veel groter is geworden dan op het moment dat het werd geproduceerd en daar kun jij nu een glimp van opvangen. De handschriften stralen authenticiteit uit, ze zijn echt en lijken binnen ons handbereik.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten