Doorhollen of even stilstaan?

Het leven van alledag is druk. We vergeten stil te staan bij de mooie momenten in het leven en halen zelden herinneringen op. De meeneempoëzie ofwel muurgedichten zijn er om mensen stil te laten staan bij poëzie. De voorbeelden hieronder staan op gebouwen in Den Bosch dankzij Jan Bruens. De gedichten bevinden zich vooral langs wandel- en fietsroutes door de stad.  

De gedichten zijn niet afgedrukt in een bundel, zoals het is verschenen, maar op een gebouw. Ze zijn dus uit hun medium gehaald. ‘The medium is the message’ is een belangrijke quote van McLuhan. Elk medium, de vorm waarin de tekst is gegoten, zorgt voor een andere betekenisgeving aan de tekst en is een eigen inhoud. De keuze om de gedichten op een gevel in de stad af te beelden, waar iedereen het kan lezen, maakt het minder origineel. De gedichten zijn een remediatie en dit tast hun authenciteit aan.          
     
Daarnaast vindt er translatie plaats bij de gedichten. Translatie houdt volgens Latour in dat er een betekenisverschuiving plaats vindt door verandering in de context. Aangezien deze gedichten van zowel Kafka als Van Sleeuwen op een plek zijn geplaatst waarbij de inhoud wordt versterkt door de context, zien we deze translatie terug. De locatie past bij de inhoud van het gedicht. Zo staat het gedicht van Jan van Sleeuwen op het Centraal station in Den Bosch en gaat het gedicht over reizen en staat het gedicht van Kafka dat begint met ‘een boek’ op een boekenwinkel.                                           

Volgens Latour is er dus geen onderscheid meer te maken tussen de dichotomieën cultuur en natuur. De poëzie (cultuur) wordt hier beïnvloed door de omgeving (natuur). We zien in deze meeneempoëzie dat de drie categorieën, namelijk politiek, vertoog en natuur samen komen en niet apart geplaatst kunnen worden. De gedichten staan op de gevels van gebouwen voor het literaire domein, maar eveneens voor het economische domein. Beide muurgedichten kunnen dus een quasi-object genoemd worden.