Helaas zat ik vandaag wat 'krap in mijn heden' en liet ik bij de stadswandeling verstek gaan. Wel had ik - net als Latour! - tijd om de krant te lezen.
Op pagina 4 en 5 van NRC Handelsblad las ik een artikel onder kop GEBOUWEN DIE HET VERHAAL VERTELLEN VAN HET TRIOMFERENDE MODERNISME.
Minister Bussemaker van Cultuur maakte een nieuwe lijst van 89 kandidaat-rijksmonumenten uit de periode 1959 tot 1965 bekend, die worden toegevoegd aan de reeds bestaande 61.000 rijksmonumenten.
Daarbij vertelde Bussemaker volgens de verslaggever, dat het bij de keuze van rijksmonumenten niet alleen gaat om hun architectuurhistorische belang, maar ook om wat ze vertellen over de Nederlandse geschiedenis: 'Als stille getuigen houden ze de herinneringen daaraan levend en zorgen ze ervoor dat die verhalen worden doorverteld en herverteld door vele generaties na ons.'
Volgens de schrijver is het verhaal dat deze gebouwen vertellen, vooral het verhaal van het triomferende modernisme in de Nederlandse architectuur. De zakelijke, strakke gebouwen, veelal gemaakt van geprefabriceerde onderdelen vertellen niet alleen iets over de industriële bouwwijze, maar ook over het optimisme van de wederopbouw en het nog ongebroken geloof in de vooruitgang.
Elders op de pagina leveren vijf experts commentaar. Sommige keuzes juichen ze toe, andere betreuren ze. Stedenbouwkundige Vincent van Rossum: 'Ik kan me goed voorstellen dat mensen van veel van deze gebouwen zeggen: breek maar af.' Dat is ook een verhaal, zullen we maar zeggen ...
Wat me in dit artikel het meest trof, was dat gebouwen ook verhalen kunnen vertellen zonder tekst. Jan Rock wees ons er maandag (in de geest van Latour) op, dat we geneigd zijn om de zuiverheid van onze eigen discipline, de letteren, te bewaken. Verhalen zoeken we in teksten, desnoods in geremedieerde teksten op een monument of een gebouw. Maar dat dat gebouw, zelfs helemaal zonder tekst, zelf ook een verhaal vertelt, - dat lees je in de krant. Of zie je op straat.
Nou zit ik alleen nog met één vraag: hoe kunnen die gebouwen het 'verhaal van het triomferende modernisme' vertellen, als we nooit modern geweest zijn?!