Vader en dochter Campert (aanpassing 1e blog)

Remco Campert wordt vaak gezien als een realist. Zijn proza en poëzie is helder en doet een poging de werkelijkheid te benaderen. In interviews doet Campert geen moeite zijn onzekerheid en twijfel te verbergen. Eind februari brengt Campert in samenwerking met zijn dochter Cleo het boek De ziel krijgt voeten uit bij de Bezige Bij. De (misschien wat onzekere) ziel krijgt voeten aan de aarde. Cleo is fotograaf en fotografeert vooral mensen uit haar eigen kring, mensen met allerlei verschillende achtergronden. Ze legt ze vast in hun huiselijke en publieke leven.
In De ziel krijgt voeten geeft de poëzie van vader Campert commentaar op de fotografie van dochter Campert. De letterlijke zin van het woord medium is hier op van toepassing. Dit boek is een letterlijke bemiddeling tussen vader en dochter, fotografie en poëzie, schrift en beeld. Walter Benjamin zou misschien bang zijn geweest voor de foto's van Cleo. Door de technische reproduceerbaarheid zou het aura van het kunstwerk, in dit geval waarschijnlijk de kracht van vaders poëzie, in zijn ogen verloren gaan. Ik kan het hier niet met Benjamin eens zijn. De foto's en de poëzie versterken elkaar door deze nieuwe materiële vorm.  De foto's, maar ook de tekst krijgen zo een hele andere betekenis dan wanneer ze op zichzelf zouden staan. Naast de verhalen die de foto's en de poëzie afzonderlijk vertellen, vertelt dit boek ook het verhaal over de relatie tussen vader en dochter.
In de wereld van vandaag de dag is dit misschien wel de ultieme vorm van realisme. Een samenspel tussen schrift en beeld. De ziel (van de colleges Tekst & Media) heeft daarmee voeten gekregen.