Een voorbeeld van nostalgische materialiteit dat ik graag aan wil halen is de Cd. De Cd
wordt nu ook al niet veel meer gebruikt, want tegenwoordig worden alle liedjes
via internet gewoon op de computer beluisterd. De Cd was de naloper van de LP.
Behalve de grote lijken deze twee erg veel op elkaar. Het zijn allebei ronde
schijven met in het midden een gaatje. Maar waarvoor is het gaatje in de Cd
eigenlijk nodig? Je zou kunnen zeggen dat dit nodig was om de Cd op zijn plaats
te houden. Toch zijn de afmetingen van het gaatje erg willekeurig. Als we toen
al de euro hadden, was het gaatje net iets groter geweest:
Door de uitvinding van de LP en later dus de Cd is de aura
rondom het luisteren van muziek verdwenen. Je zag alleen nog maar je Cd-speler
de tijd aftikken. Je krijgt hierbij natuurlijk een heel ander gevoel bij dan
als je zelf bij een concert van Madonna bent en haar ziet optreden. Je ziet dan
ook het hier en nu van het kunstwerk (hierbij het gezang van Madonna). Ook de reproduceerbaarheid van een Cd is een
stuk groter dan van een optreden van Madonna. Niet alleen hebben meer mensen
een Cd van Madonna, maar kan je ook een Cd vaker afspelen. Madonna daarentegen
zie je niet elke keer precies hetzelfde optreden, er zullen altijd een paar
verschillen zijn met een eerdere keer. Dit kan je ook zien in het ligt van
simulacrum. Als je naar Cd’s luistert hoor je wat je denkt dat de stem van
Madonna is. Maar bij Cd’s is er de mogelijkheid om de stem helemaal te
vervormen of minder vals te maken. Wat je denkt te horen hoeft niet de waarheid
te zijn. Er is nu ook een enorme schreeuw naar live optredens van concerten
(Lowlands kaartjes zijn al na een half uur uitverkocht). Dit is de nostalgie om
weer echte artiesten te zien optreden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten